Murano & Burano Vlog - zwiedzanie wysepek na lagunie weneckiej. Które warto zobaczyć?

Będąc w Wenecji i nie popłynąć  na pobliskie wysepki to na prawdę wielka strata. Szczególnie jeśli chodzi o Burano, które spodobało mi się najbardziej. Tak kolorowego miejsca jeszcze nie widziałam. Rozpoczęłyśmy naszą małą wycieczkę dość późno bo po 14 . Niektórzy pomyślą, że straciłyśmy aż połowę dnia, ale my sobie starannie przekalkulowałyśmy to i owo. O tym później.

DLACZEGO MURANO TO WYSPA SZKŁA?

Pierwsza wysepka na naszej trasie to Murano, czyli wyspa kolorowego szkła. Wiele lat temu byłam tam po raz pierwszy z rodzicami, Niewiele pamiętam poza faktem, że oglądaliśmy jak się tworzy wyroby ze szkła i przywieźliśmy szklaną butelkę z gondolą w środku, która do tej pory stoi w salonie u rodziców.
 Za czasów Republiki Weneckiej w 1291 roku cała szklana produkcja została przeniesiona na Murano w obawie przed pożarami, gdyż większość budynków weneckich była wtedy drewniana. Spacer po wyspie to głównie spacer wśród sklepów wypełnionych kolorowymi wyrobami. Ceny, hmmm różne. Raczej super tanich rzeczy bym się tam nie spodziewała. Ale my sobie mały souvenir sprawiłyśmy. W Palazzo Giustinian znajduje się muzeum szkła, można też poszukać jakiegoś warsztatu gdzie wyrabiają te cuda i spróbować podejrzeć.
W XVII wieku Józef Szymon Belloti, urdzony na wyspie Murano, został architektem dla Polskiego Króla. Wykonał wiele projektów a wśród nich znalazł się jego własny pałac nazwany na cześć Jego wyspy "Muranów". Wkrótce cała dzielnica

Po spacerku na Murano, próbujemy odnaleźć tramwaj wodny, który zawiezie nas na Burano. Okazało się to małym wyzwaniem, bo co kogo zapytałam to mówił co innego. W końcu przystojny kelner dogadał się ze mną po angielsku i wyjaśnij jak tam dopłynąć. Po drodze był jeszcze przystanek na wyspie Torcello, ale dla nas było już za późno i była to najmniej atrakcyjna dla mnie wyspa.

BURANO - DLACZEGO WSZYSTKIE DOMY SĄ KOLOROWE?

Świat kolorów przywitał nas na Burano. Co prawda przypłynęłyśmy dość późno, bo miasteczko sprawiało wrażenie opustoszałego. Dla mnie idealnie, mniej intruzów na zdjęciach i święty spokój.
Kiedy weszłyśmy na ląd od razu było czuć energię bijącą od kolorów. Ponoć legenda głosi, że ludność malowała swoje domy aby powracający rybacy mogli zobaczyć osadę poprzez otaczającą mgłę. Tradycja jest kultywowana do tej pory i jeśli mieszkańcy chcą pomalować, bądź przemalować swój dom muszą złożyć specjalne pismo o pozwolenie, a także dostają wytyczne odnośnie koloru i rodzaju farby jakiej mogą użyć.

KORONKI Z BURANO

Tak jak Murano słynie ze szkła, tak Burano nie pozostaje w tyle bo szczególnie w XVI wieku słynęło z koronek, które w tamtym okresie obiegały całą Europę. W późniejszym okresie, koszty wytwarzania były na tyle drogie i czasochłonne, że zaprzestano produkcji.
Spacerowanie i robienie zdjęć było prawdziwą przyjemnością.
Nie ma chyba bardziej kolorowego miejsca na Ziemi, jak właśnie tu na Burano i ze wszystkich wysp w pobliżu Wenecji tu należy przypłynąć koniecznie. Gdybym miała wybrać tylko jedną to byłoby to zdecydowanie i bezapelacyjnie Burano.

PODRÓŹ I BILETY

Zainwestowałyśmy w nasze wysepkowe podróże po 20 euro. Tyle kosztuje bilet dobowy na osobę na wszystkie tramwaje wodne. Aby go najlepiej wyeksploatować skasowałyśmy coś ok 14:30 aby na drugi dzień zdążyć popłynąć na Lido, na małe opalanie i wypoczynek na plaży. Tak więc w sumie zobaczyłyśmy trzy wyspy i tuż przed upływem czasu zrobiłyśmy sobie jeszcze małą wycieczkę po Canale Grande od placu św Marka do Piazza Roma.

MURANO

BURANO

Czyż oni nie są uroczy? ;-D

Czytaj więcej »

Ach ta Wenecja.....

Podróż do Wenecji to był całkowity spontan. W sumie nie planowałam jechać do Włoch, ale zawszę tam kończę mimo wszystko. W sumie fajnie bo akurat w Wenecji nie było mnie siedemnaście lat. Moja siostra za to ucieszyła się bardzo jak wyłapałam jakieś bilety na sierpień na tydzień przed wylotem.

Tak więc poleciałyśmy do miasta kolorowych  masek, kanałów i gondoli, bo właśnie z tym kojarzy mi się Wenecja. Przyleciałyśmy rano do Treviso i zaraz powitał nas lekki deszczyk. Wsiadłyśmy w autokar za 12 euro od osoby, tak też uważam, że to zdzierstwo, i wyruszyłyśmy zostawiając deszczyk w tyle.

Zakwaterowanie

Tak jak ostatnio korzystałam z airbnb więc z dworca PKP Venezia Mestre miałyśmy ok. 10 minut na piechotę. Zawsze staram się znaleźć kwaterę w jak najkorzystniejszej dla nas lokalizacji z racji tego, że często robimy sobie wycieczki gdzieś dalej.

Wynajełyśmy tym razem pokój w dość przestronnym mieszkaniu z dwoma łazienkami. W sumie nie dało się odczuć że mieszka tu jeszcze więcej osób bo rzadko kiedy widziałyśmy kogokolwiek. W kuchni nie można było tylko gotować. Był czajnik i mikrofala. Za to po drugiej stronie ulicy był supermarket, przystanek autobusowy, kiosk, knajpy, sklepy z pamiątkami gdzie magnesy były po 1 euro, McDonalds i duże centrum handlowe kawałek dalej, wiec dla mnie wszystko pod nosem, kolejny plus. Jak jadę zwiedzać nigdy nie nastawiam się na luksusy bo są mi one po prostu zbędne. Zostawiam link do mieszkania

Zwiedzanie

Nasz pierwszy dzień rozpoczęłyśmy od… spania. Tak, walnęłyśmy się na łóżko i przespałyśmy cały dzień bo lało i grzmiało. Mały deszczyk przywędrował z Treviso i zamienił się w solidną ulewę w Wenecji. Wstałyśmy  po 18 i udałyśmy się do marketu kupić coś do jedzenia i picia. Ciekawostka, u nich zakłada się rękawice ochronne jak u nas do pieczywa, jeśli chce się pomacać jakieś warzywka lub owocki. Naprawdę zabawna filozofia szczególnie jak i tak się wszystko myje. Torebki plastikowe za to są biodegradowalne a nie jak u nas w biedronce czysty plastik J

Następnego dnia było już słoneczko. Zaczęłyśmy szukać biletów autobusowych bo jak chce się kupić u kierowcy to wychodzi dwa razy drożej. Lepiej zaopatrzyć się wcześniej w kiosku: 1,50 Euro. Dziesięć minut autobusem i byłyśmy w tej „właściwej” dla nas Wenecji. Dałyśmy sobie spokój z informacją turystyczną bo w końcu wszystkie drogi prowadzą do Placu Św. Marka. Do Katedry jest wejście za darmo, tylko przypominam o nakryciu ramion i kobitki o szortach zapomnijcie. Moja siostrunia kochana sweterek na ramionka wzięła ale spodenki okazały się za krótkie bo  babka „kontrolerka długości odzienia” się czepła. To siostrzyczka obwiązała nogi swetrem, pal licho że kroczyła jak Gejsza, a na ramiona  wzięła moją zapasową bluzkę   bo ja zawsze z zapasowym zestawem odzieżowym podróżuję. Prawdziwa ze mnie Fashionistka (żart ;D) Taras płatny, ale darowałam sobie. Magda jeszcze myślała ale mi szczerze się nie chciało.

Historia

Z racji tego, że Wenecja ma bardzo ciekawą i bogatą Historię to nie będę tutaj jej produkować. Bardziej wnikliwych odsyłam do Wikipedii, a tych mocno ambitnych i ciekawskich do rzetelniejszych źródeł.

Jedzenie

Najlepiej w Wenecji nie jeść, no chyba że się ma nieograniczone fundusze i uwielbia płacić koperto to hulaj dusza. My zamiast na żarcie przebimbałyśmy kaskę na dojazdy i pociągi. Same sobie szykowałyśmy prowiant a w tym upale i tak się jeść nie chciało. Wyjątek to oczywiście lody. I żelki Haribo. Pewien Pan co prawda z Dubaju nam Dinner proponował ale powiedziałyśmy „Thank You”

Obserwacje Dywagacje

Wenecja zbytnio się nie zmieniła. No może więcej chińskiego badziewia, mniej było gołębi na placu św Marka, za to ludzi mnóstwo. I służby przeganiające turystów siadających na schodkach. A o ławki to się nie postarali. Kolorowo nie tylko na wystawach sklepowych i można powiedzieć romantycznie jakby się trochę tych ludzi w photoshopie wymazało.

Jest to na pewno wyjątkowe miasto i bardzo fotogeniczne, choć na moich zdjęciach raczej tego nie widać. Na razie zalanie mu nie grozi. Mam nadzieję, w sumie z siłami natury nigdy nic nie wiadomo. Czy warto tu przyjechać? Tak, myślę że chociaż raz (mimo że ja już trzeci) warto zobaczyć, a nawet trzeba ;-)

Nasz spacer, moje gadanie i głupie miny uwiecznione na Vlogu. Tylka dla ludzi o mocnych nerwach ;)

Czytaj więcej »

Pokazy Tańca "Czerwiec 2019"

Kilka wspomnień z pokazów na zakończenie sezonu. Występów z moim udziałem było aż cztery, co było nie lada wyzwaniem zwłaszcza w okresie upałów. Zamieszczam dwa w tym jeden mój ulubiony do utworu "Tainted Love" Wyjątkowo w tym układzie miałam swój niemały wkład w postaci doboru piosenki i pasów, które miałyśmy na sobie. Ania ułożyła świetną choreografię. Muzyka jest dla mnie bardzo ważna w tańcu. Jak jest "power" i czuje się moc to od razu lepiej się tańczy. 

Ania chyba taką moc poczuła, bo miejscami w choreografii była za szybko ;-D. Zdarza się najlepszym ;-)

Drugi układ jest naszej instruktorki Klaudii. Tutaj odbyła się moja usilna walka z krawatem. Dziadostwo nie chciało się rozwiązać. Przed występem prosiłam pewnego pana żeby mi zawiązał profesjonalnie co później ja w mało profesjonalny sposób próbowałam rozplątać. Lekcja dla mnie: :Naucz się wiązać krawat, może ci się jeszcze ta umiejętność przydać i to nie tylko tańca" 

Czytaj więcej »

Spring Walk with Lucy - wiosenna stylizacja na spacer z psem

Pies, najwierniejszy i oddany przyjaciel człowieka...

Ostatnio było mi smutno. Chyba kłoda smutku zwaliła mi się pod nogi. Kto czytał ostatni wpis ten wie o czym mowa. Sama czytałam go kilka razy, żeby mieć siłę zmagać się z wieloma rzeczami. Ponieważ  staram się słuchać własnych rad, postanowiłam znaleźć sposób na tą kłodę, żeby trochę się uśmiechnąć. Z pomocą przyszła mi Lucy....

Lucy to kundelek, którego znam od szczeniaczka. Ma już dziesięć lat a ja nie wierzę jak ten czas zleciał. Nie należy do mnie, ale jest mi bardzo bliska i jesteśmy zżyte ze sobą. Przeżyłyśmy nie jedno razem. Dalej ma entuzjazm i siłę jakby dopiero co przyszła na świat. Niedawno mało jej nie straciliśmy, bo zaatakowały ją kleszcze a lekarz dawał jej 30% na przeżycie. Ja jednak wierzyłam, że jest silna i da radę i nie przyjmowałam do wiadomości takich lekarskich statystyk. Już raz się wygrzebała jak miała  5 lat i teraz też jej się to udało. Jedno muszę przyznać. Kundelki to najsilniejsze psy na świecie.

Kiedy do niej przyjeżdżam zawsze biegnie uśmiechnięta i od razu pakuje mi się do samochodu gotowa do drogi. Istny fan samochodowych wycieczek. Nie mogłam przynieść jej rozczarowania, więc pojechałyśmy sobie na krótką przejażdżkę znaleźć  fajne miejsce na spacer. Ruch i świeże powietrze to mój sposób na gorsze samopoczucie. No i przede wszystkim towarzystwo czworonoga, który nawet jak mi źle i bliżej mi do płaczu niż śmiechu, to potrafi mnie rozśmieszyć. Bieganie z Lucy i zabawa dobrze mi zrobiła. Zdecydowanie wróciłam w trochę lepszym nastroju, gotowa zmagać się dalej z tym pokręconym życiem.

Sama nie mam zwierzaka, choć bardzo bym chciała. O wiele przyjemniej jest wrócić do domu wiedząc, że ktoś na Ciebie czeka i jest zawsze w dobrym humorze. Wiem jednak, że to duża odpowiedzialność a jak się mieszka samemu i często jest się cały dzień poza domem to zwierzak bidny siedzi sam. Najgorsze jednak jest wtedy, gdy nasz czworonożny przyjaciel choruje a my nie wiele czasem możemy zrobić. Przeżyłam to już dwa razy z pieskami, które mieliśmy z rodzicami, że teraz się tego boję. Człowiek tak łatwo się przyzwyczaja a potem będzie trzeba się pożegnać i tak. Najgorsze jak zbyt szybko i z powodu choroby....

Czas pokaże, czy w moim domu zagości jakiś zwierzak.....

"Świat byłby lepszym miejscem, gdyby każdy miał możliwość kochania tak bezwarunkowo jak pies." - MK Clinton

Fashionable outfit:
Bluza i spódnica: Lisa Mayo 

Ostatnio było mi smutno......

Nawet bardzo.......

Ten kochamy kundelek zawsze poprawi mi nastrój i sprawi, że się uśmiechnę

Lucy, jak wyglądam?

Ślicznie jak zawsze, chodź się bawić....

Zaraz, jeszcze popozuję......;-)

Szybciej, ile mam na Ciebie czekać???

Chcę się bawić...... :-)

Pobiegaj ze mną.....

Ja chcę biegać. Goń mnie....

O, nie. Nie chcę na ręce.....

Zmęczyłam się, Pańcia wracamy.....

Dobrze sobie tak posiedzieć :-) Pańcia a co tam jest???

Czytaj więcej »

Welcome Spring - jak radzić sobie z przeciwnościami losu.....

Co zrobić jak kolejna kłoda leży przed nami? Usiąść, pomyśleć co z nią zrobić,w końcu to tylko kolejna przeszkoda na drodze, którą trzeba obejść, przejść, przeskoczyć i podążyć dalej za tym czego pragniemy

Kwiecień to mój ulubiony miesiąc. Pod warunkiem, że jest oczywiście ciepły i słoneczny. No i mamy jeszcze przed sobą  prawie pół roku słońca, długiego dnia i wakacji. Perspektywa przyjemna aczkolwiek jest w tym gdzieś ziarenko smutku, który skrzętnie się ukrywa. Kiedyś właśnie w piękną pogodę zaliczałam swoje największe doły i spadki nastroju. Tak jak by były one stałym cyklem w kalendarzu. Czerwiec - Jo ma doła, Lipiec - Jo beczy, Sierpień - Jo przechodzi bunt na cały świat. I tak co roku, aż  rozsypałam się na drobne. Proces zbierania się i składania na nowo był najtrudniejszym okresem jaki musiałam przejść. Najtrudniejszym etapem mojej drogi. Widmo końca świata nie było tak przerażające jak nicość i niemoc w którą wpadłam. Myślałam, że nic już mnie w życiu nie czeka i nie dam rady się podnieść. Mało tego, ile razy można upadać i podnosić się na nowo? Czy jest jakiś limit? Nie ma. Zawsze  zastanawiamy się dlaczego nas to spotyka. Czemu los zsyła nam kłody pod nogi? Czy robimy coś nie tak? Co my mamy z tymi kłodami zrobić? Nie ma idealnej i jednej recepty na przeciwności losu, niepowodzenia czy rozczarowania jakie nas spotykają. Jest jednak kilka rzeczy, które możemy zrobić aby mimo tego ruszyć dalej w swoją wędrówkę

Number 1

Pierwsza reakcja: dlaczego ta durna kłoda tu jest? Słowo dlaczego jest nieuniknione i odpowiedź na nią wszyscy znamy: "Nie wiadomo" Potem następuję w zależności od osoby; płacz, histeria, tupanie nogami, bluzgi w każdym kierunku i obmyślanie planu czy jest jakiś dźwig który odwali robotę za nas i nam ją sprzed nóg usunie. My wolimy przecież nałożyć koc na głowę i czekać aż może kłoda sama zniknie?

Number 2

Jak zaliczyłaś/zaliczyłeś Number 1 przejdź od razu do Number 3 ;-D

Number 3

Akceptacja: Niestety ona już tu leży i ciskanie się na cały świat i wycie bez końca do księżyca nie zmieni tego faktu. Trzeba go zaakceptować i zrobić najtrudniejszą rzecz: Podjąć decyzję. Czy mimo wszystko idę dalej i walczę o siebie, czy zatracam się i pogrążam na dnie bo kłoda mnie zwaliła.

Number 4

Brawo, wybrałeś/ wybrałaś iść dalej i jesteś już w punkcie 4-tym! Hurraa, ale co z tego? Co dalej? W którym kierunku iść? W sumie nie czujesz zbytniego entuzjazmu ani sensu. Po głowie chodzą myśli, że nawet jak ruszysz to zawalą się kolejne kłody. Jaką mam gwarancje, że tym razem gdzieś dojdę? Nie ma takiej gwarancji bo w życiu nie jest nic pewne i nic nie jest dane nam czy odebrane na zawsze. Ryzyko jest wpisane w życie i nigdy nie wiemy czy nam się coś uda czy nie. Ale najważniejsze to takie ryzyko podejmować ze świadomością: "Jak  wyjdzie super, jak nie wyjdzie to przynajmniej sprawdziłem na własnej skórze, że to nie ta droga  i może ta kłoda była potrzebna żeby zawrócić i skręcić w drugą stronę. Nawet jeśli była to największa i najtrudniejsza kłoda jaką musieliśmy pokonać.

Number 5

Przeszedłeś najważniejsze kroki początku swojej wędrówki. Jeśli pogodzisz się i zaakceptujesz fakt,że na wiele rzeczy w naszym życiu nie mamy wpływu, że nasze decyzje i potknięcia nigdy nie są celowe i wydarzają się, bo na ty polega życie, to znaczy że jesteś w pełni świadomy, że mimo kłód warto wyruszyć do przodu niż stać w miejscu z negatywnymi myślami, które nie zaprowadzą nas do niczego. Będzie ciężko, smutno, szczególnie jak kolana będą poobijane i dopadnie zwątpienie,  ale będzie też radośnie, spokojnie, bo nasze emocje to tylko chwilowe i przejściowe stany. A w życiową wędrówkę zawsze musimy pamiętać żeby zabrać bandaż, plaster i solidną porcję wiary i nadziei.....

Number 6

Nie zapominaj o wsparciu życzliwych Ci ludzi. Czasami najtrudniejsze w całej tej wędrówce jest poczucie że jesteśmy w tym sami; że  nikt nie doda nam otuchy czy nie powie: Dasz radę wierzę w Ciebie. I nie chodzi tu o to, że ktoś ma nas poprowadzić przez życie za rękę i przejść z nami jak parasol ochronny  drogę, która jest na tym etapie do przejścia  tylko i wyłącznie przez nas. Jednak poczucie samotności w wędrówce i pokonywaniu kłód bez wsparcia jest czasem o wiele trudniejsze niż wspinanie się na swoje własne  największe szczyty czy kłody. Dzielenie się tym co nas boli, smuci, przeraża jest tak samo ważne jak sam proces pójścia do przodu. Bez tego często nie zajdziemy daleko, a nawet możemy gdzieś utknąć na długi postój. Oczyszczajmy wnętrze i dzielmy się tym z zaufaną osobą a będziemy silniejsi by iść dalej bo druga osoba często spojrzy na nasz problem z innej perspektywy i rzuci nowy na niego pogląd.

Number 7

Jestem z Ciebie dumna, stoisz mimo lęku na swoim kolejnym starcie. Ja ci teraz powiem: Ready, Steady........ Go......! Nie obracaj się za Siebie. 

Trzymam kciuki :-)

Jo

P.S dzisiejszy wpis dedykuję najbliższym Przyjaciołom i Tym, którzy tak jak ja napotykają kłody i mimo wszystkiego starają się walczyć i  iść dalej......

Dress: H&M

Kiedy podążamy jakąś ścieżką nigdy nie wiemy gdzie nas ona doprowadzi i kogo bądź co spotkamy na drodze. Chcemy wierzyć, że bez przeszkód dojdziemy do celu, ale życie jest nieprzewidywalne i nieraz jeszcze nas zaskoczy.

Na razie przerwa na kwiatuszki.....:-)

No dobra, zanim wyruszymy trzeba się upewnić, że dobrze wyglądamy :-D

Przystanek na zadumę. "Panie Boże, czemu na świecie jest tyle cierpienia i smutku? No i kłód zalegających na życiowych drogach......???

Warto zatrzymać się i cieszyć z tak drobnych rzeczy jak kwitnące pączki. Prawdziwy cud natury.

Taka mała rzecz a cieszy..... Nie można się cały czas smucić.

No dobra, to już jest solidna kłoda. Tego się nie spodziewałam. Postoje, oswoję się z nią, zaakceptuje, że jest i obmyślę plan czy się na nią wdrapywać, obejść a może zawrócić i skręcić w inną alejkę? I oto jest dylemat.....

Już myślałam, że ich w tym roku nie zobaczę bo zdążyły przekwitnąć zanim ruszyłam tylek do parku a tu niespodzianka. Ostani przebiśnieg czekał na mnie.

Kolor żółty kojarzy mi się ze słońcem, ciepłem i radością. Może w końcu się jej doczekam......

W życiu nie ważne jest ile kłód przyjdzie nam przejść czy obejść, ile razy będziemy musieli się wspinać pod górę i obijemy sobie tyłek bo zaliczymy w naszej życiowej wędrówce mnóstwo upadków i błędów. Najważniejsze jest, aby iść do przodu nawet jak boli, bo zawsze jest nadzieja że dojdziemy do bezpiecznej przystani. Jeśli zaczniemy się cofać lub będziemy stać w miejscu dopadnie nas wtedy tylko i wyłącznie smutek i niemoc, a przecież każdy człowiek w głębi duszy dąży do tego by być szczęśliwym.

Czytaj więcej »